بازی عبارت است از هرگونه فعالیت جسمی یا ذهنی هدفدار که بصورت فردی یا گروهی، انجام و موجب کسب لذت و برآورده شدن نیازهای کودک شود. کودکان نقاط قوت و ضعف خود از جمله تمایل به فرمان دادن یا فرمان بردن، تهاجم یا تسلیم، اجتماعی بودن یا منزوی بودن و همچنین احساسات دوستانه یا خصمانه، افسردگی یا شادی، امیال و آرزوهای خود را از طریق بازی نشان می‌دهند. بازی، رشد عاطفی، اجتماعی ، جسمانی و ذهنی کودک را به همراه دارد.

نقش بازی در رشد ذهنی کودک انکارناپذیر است. رفتار هوشمندانه را تقویت می‌کند و زمینه‌های لازم جهت یادگیری زبان و رشد هوشی و تفکر کودک را فراهم می‌سازد.

چگونگی بازی‌های فکری   

کودکان تجربیات مثبت و احساسات موفقیت‌آمیزی را با انجام بازی بدست می‌آورند بازی‌های خلاق فرصتی را برای کودک فراهم می‌آورد تا از قوه خلاقیت و تخیل خود در حل مسئله استفاده کرده، آن را رشد داده و تقویت نماید.

در حقیقت می‌توان گفت بازی، نوعی سرگرمی با ویژگیهای زیر است:

ـ هیجان‌انگیز؛

ـ هدفمند؛

ـ متناسب با سن کودک؛

ـ برانگیزاننده کنجکاوی؛

ـ انتخاب آزادانه؛

ـ لذتبخش و …

پژوهشگران و معلمان (فلسفه و کودک) برای بازی اهمیت خاص و ویژه‌ای قائل هستند. در صورتیکه بازی همه یا برخی از موارد زیر را بدنبال داشته باشد، «فکری» محسوب می‌شود:

ـ توانایی حل مسئله

ـ ایجاد خلاقیت و ابتکار

ـ رشد ذهنی و مهارت فکری (دقت و تمرکز)

ـ برانگیختن حس رقابت

ـ مهارت ارتباط برقرار کردن (بین اشیاء، پدیده‌ها، کلمات و…)،

ـ یافتن شباهت‌ها و تفاوت‌ها

ـ کشف قابلیتهای خود و تقویت حواس 5 گانه (گفتاری، شنیداری و …)

ـ ایجاد تشخیص، ارزیابی و انتخاب درست ایده‌ها

ـ ایجاد کندوکاو فلسفی

ـ بوجود آوردن حس همکاری مسئولیت‌پذیری و مشارکت

ـ بالا رفتن میزان یادگیری

ـ پیش‌بینی

بنابراین دامنه سرگرمی وسیع می‌باشد.